Jak pocieszać i skutecznie wspierać?

Rozpatrzmy to na przykładzie

Przyjaciółka rozstała się z narzeczonym. Zdradził ją. Jest wściekła. Albo nie zdradził, po prostu źle się układało i postanowili się rozstać. Od tamtej pory ma w sobie dużo żalu, złości, a nawet agresji w stosunku do niego. Po cichu liczyła, że mimo wszystko będzie walczył o ich związek. Tymczasem on od momentu rozstania milczy, nie odbiera telefonów. Nie ma co dziwić się, że dziewczyna jest zapłakana i roztrzęsiona.

Jak reagujemy?

Zazwyczaj staramy się robić wszystko, aby nie odczuwała bólu. Najczęściej nie wiemy jak się zachować, co powoduje, że próbujemy do cierpiącej osoby przymilać się. Nakłaniamy ją do przebaczenia albo zapomnienia, zachęcamy do patrzenia w przyszłość, nie rozdrapywania ran, nie odwracania się za siebie. Hamujemy tym samym jej emocje. A ona nie mogąc odreagować złości, kieruje ją przeciwko sobie.

Tak bardzo chcemy, aby zadbała o siebie, otoczyła siebie troską i miłością. Zapominamy, że miłość możemy odczuwać tylko wtedy, gdy istnieje w nas ujście dla zgromadzonej nienawiści.

Pozwól jej rozładować swoją wściekłość, wyrazić złość i „oddać ją”. Wypłakać, wykrzyczeć. A może po prostu wygadać się. Bez werbalizacji uczuć, słownego wyrzucenia ich z siebie nie może przejść do kolejnego etapu. 

Zostaliśmy nauczeni, aby cenić miłość i doceniać uprzejmość. A w sytuacjach trudnych – zachowywać klasę. Wściekłość i poczucie doznanego zawodu pozostają w sprzeczności z tym, co „powinniśmy” odczuwać i jak „powinniśmy” się zachowywać. Prawda jest taka, że… niczego nie powinniśmy.