Być nazwanym Casanovą to komplement czy obelga? Poszukiwacz miłosnych przygód, uwodziciel, donżuan – zawsze brzmiało to całkiem atrakcyjnie, bardziej pozytywnie niż negatywnie. Dlatego do dziś zastanawiam się, czy czasem nie przesadzamy z zachwytem nad tą osobą? Wiem, że lubimy tworzyć sobie „wzory” i ikony. Wręcz uwielbiamy.
Giacomo Casanova – największy uwodziciel XVIII wieku. Przyznacie, że nie przypomina Brada Pitta (uznanego już wielokrotnie za najseksowniejszego i najprzystojniejszego) ani Davida Beckhama, o którym mówi się, że im starszy tym piękniejszy (w ostatnim czasie zwłaszcza w kalesonach).
No nie przypomina. A jednak ulegały mu najpiękniejsze i najmądrzejsze kobiety epoki, choć nie pogardził także mieszczanką czy dziewką służebną. Po prostu lazły za nim w ogień. Być może zachwycał innymi „przymiotami”. Wpierwszej kolejności je uszczęśliwiał, w drugiej łamał serca. |
| Casanova nadmuchujący prezerwatywy w celu sprawdzenia ich szczelności |
Nie znoszę podrywaczy stawiających na mnogość, pewnie dlatego Giacomo nie działa na mnie zupełnie. Sama też prawdopodobnie nie powaliłabym go na kolana, bo o Słowiankach wypowiadał się jednoznacznie: „W ogólności płeć [piękna] jest brzydka w tamtej krainie” (Pamiętniki, str. 256v VIII tomu rękopisu), a zaobserwował to, kiedy w 1765 roku przyjechał z Sankt Petersburga do Warszawy i został przyjęty przez Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Ale wracając do czasów współczesnych
Powiedzieć dziś mężczyźnie – tańczysz lepiej niż Travolta to całkiem miły komplement. Wręczającemu kwiaty – o Ty mój Romeo – brzmi zabawnie i przyjemnie. Obiad na stole. Agencie 007 zgłoś się! – na te słowa każdy zdrowy mężczyzna porzuca „w miarę” szybko komputer i biegnie do kuchni. Gdy pada komplement – niezły ogier, następuje wyrzut hormonów do krwi. Natomiast Ale z ciebie Casanova….. brzmi już dosyć ironicznie.
Kulturowy wzorzec podrywacza i uwodziciela trochę nam się zużył. Coraz częściej doceniamy w mężczyźnie mocny charakter i wierność zasadom.
