Kocham, ale Ci tego nie pokażę
Do tej pory z jednej strony każdy pretekst był dla mnie dobry, aby okazywać uczucia, z drugiej pilnowałam się, żeby „nie zalewać” ukochanej osoby miłością. Nie obsypywać nadmiarem zapewnień, wyznań, czułości „do porzygania”. Nie dzwonić co piętnaście minut, chociaż w kwadrans można się naprawdę stęsknić.
Zarówno psychologia, jak i potoczne opinie babci Teresy głoszą, że w związku trzeba zachować równowagę. Raz jedno „goni króliczka”, raz drugie. Broń Boże pokazać, że Ci zależy. Broń Boże wyjść z inicjatywą. Przecież nikt nie może pomyśleć, że jesteś nachalna albo jak to się dzisiaj mówi – masz parcie (na związek, na faceta, na dziecko). W przeciwnym razie wyjdziesz na desperatkę.
Poza tym wszyscy dobrze wiemy, że pociąga to, co mało dostępne, o co trzeba się postarać, zawalczyć. Dlatego też nie chcemy być łatwym łupem.
To wszystko prawda. I chociaż jest w tym coś z manipulacji, działamy przecież w dobrej wierze. Co więcej, nawet polecam takie zachowanie, bo ćwiczy samodyscyplinę, a to ważna i przydatna w życiu umiejętność. Zwłaszcza osoby młode, które dopiero co wchodzą w świat relacji damsko-męskich, świat uczuć mogą uczyć się tego rodzaju panowania nad sobą, aby nie zatracać się bezgranicznie w „pierwszej miłości”. Ale nie wyobrażam sobie osoby dojrzałej, która w nim utknęła.
Cokolwiek myślisz, pomyśl odwrotnie
O ile na początku uczymy się funkcjonowania w układzie zależność-niezależność i pilnujemy, żeby nie być tą podporządkowaną stroną i nie utracić swojej „atrakcyjności”, o tyle kolejnym etapem jest takie myślenie porzucić.
Dojrzały i szczęśliwy jest ten, kto bezpośrednio i jasno mówi, co myśli. Oczywiście, że ukochany/a może się przestraszyć i uciec. Ale to akurat świadczy o jego/jej, nie Twojej infantylności. A Ty chyba nie chcesz być z kimś, przy kim musisz chodzić na palcach, bo jak staniesz zwyczajnie, odważnie całą stopą, to się spłoszy biedactwo.
Znam pary, które tak oto się ze sobą cackają. To jakaś męczarnia, nie związek („żeby czasem nie pomyślał, że chcę z nim być”). Jeśli wiesz, że on jak ognia boi się związku, to głupotą jest udawać, że Tobie na związku nie zależy, jeśli zależy. No hej!
Tracisz czas
Nie dlatego, że on nigdy nie poprosi Cię o rękę albo że ciągle będziesz musiała go „gonić”, ale dlatego, że po jakimś czasie sama znienawidzisz go i odejdziesz.
Ale to nie stanie się jutro. A Ty o tym wiesz już dziś. Między dziś a jutro mija zwykle kilka lat. No to sobie jeszcze poudawajmy. Mamy czas.
