Potrzebujesz sprawdzać partnera, utrzymujesz siebie w stanie ciągłej czujności. Ostatnie, czego pragniesz to ponownego zawodu, a jednak w jakimś sensie wyczekujesz go i robisz wszystko, aby przyłapać partnera na gorącym uczynku.
Gdzie kończy się zwykła podejrzliwość, a zaczyna obłęd?
Ostatnio czytałam o 24-latce, która zgłosiła policji, że jest nękana sms-ami przez kobietę, z którą rzekomo miał zdradzać ją partner. Policjanci ustalili jednak, że dziewczyna sama sobie wysyłała sms-y. Jak twierdzi, robiła tak, ponieważ nie miała zaufania do swojego chłopaka i chciała sprawdzić jego reakcję. Za zgłoszenie przestępstwa, którego nie popełniono, może grozić jej do dwóch lat więzienia.
Ludziom się w głowach poprzewracało. Trzeba być naprawdę uwikłanym, żeby wkładać energię w wymyślanie takich akcji i dodatkowo narażać siebie. A i tak myślę, że to jeszcze nie największe głupoty, do jakich popycha nas podejrzliwość i brak zaufania.
Zdradę trzeba przerobić
Od tego zacznijmy. Każdą sytuację, naruszającą zaufanie, trzeba wyjaśnić. Obie strony muszą ponieść pewne konsekwencje. Nie można, jak to niektórzy robią, z marszu „wybaczyć” i przejść do porządku dziennego albo udawać, że nic się nie stało. Muszą paść deklaracje. Muszą zostać podjęte większe zobowiązania, wykonane ważniejsze gesty. Ale to temat na zupełnie inny wpis. Dzisiaj o tym, co dzieje się po zdradzie i po przerobieniu jej. Zakładamy więc, że między sobą wszystko już wyjaśniliśmy. Zaczynamy od początku. Wchodzimy w nowy rozdział. I właśnie na tym etapie za chwilę okaże się, co w nas przeważy – zaufanie czy podejrzliwość?
Kto odpowiada za Twój lęk?
Wiele osób powie, że zdradzający, bo to on doprowadził do utraty zaufania. Ale to nieprawda. Za Twój lęk odpowiadasz tylko Ty. Zdradzający jest odpowiedzialny za wszystkie swoje przewinienia, ale nie za Twój obecny lęk.
To zrozumiałe, że jesteśmy czujni, zwłaszcza, jeśli już raz zostaliśmy zranieni, zdradzeni, czy w inny sposób nadwyrężono nasze zaufanie. Jeśli jednak sytuacja została wyjaśniona, a zdrada przepracowana, i jeśli padły pewne słowa i zostały podjęte decyzje, to reszta leży już wyłącznie po Twojej stronie, w Twoich rękach. Nie przerzucaj w tym momencie odpowiedzialności za swój lęk na partnera.
Zdrapywanie strupka
Sami sobie to robimy, sami się o to prosimy. Nakręcamy się, budzimy w sobie wątpliwości, wprowadzamy się w stan stresu, niepokoju. Z walącym sercem przeszukujemy telefon, nabijamy sobie głowę domysłami, dlaczego tak długo nie wraca z pracy, odtwarzamy w myślach sytuacje z przeszłości.
To takie masochistyczne „zdrapywanie strupka”, aby rana zabliźniała się ciągle od nowa. W ten sposób wydłużamy tylko proces gojenia.
Postawa cierpiętnicy/cierpiętnika
Jeżeli przerabiasz od nowa bolesne chwile i nie robisz nic, aby to w sobie przewalczyć, musisz uczciwie przyznać – lubisz cierpieć. Nikt Cię do tego nie popycha, nie zmusza. To jest Twoja sprawa.
Oczywiście, zaraz pojawi się sprzeciw – „Wcale tego nie chcę. Nie chcę, żeby mnie to męczyło”.
Mam nadzieję, że nie należysz do osób, kierujących się w życiu przekonaniem, że wystarczy chcieć lub nie chcieć, a wszystko samo się zadzieje. Bo nie wystarczy.
Potrzebny jest Twój świadomy wysiłek
Co robisz, aby powstrzymać się przed sprawdzaniem albo zahamować dręczące Cię myśli? Twoja czujność i kontrolowanie partnera same nie miną. Musisz włożyć w to wysiłek. Czasem dużo większego trudu potrzeba nie po to, aby coś zrobić, ale właśnie, aby tego nie robić, powstrzymać się.
Czas leczy rany
No leczy, leczy… ale też nie przydzielaj go sobie zbyt dużo. Musi upłynąć sporo czasu, aby pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby, przeżyć żałobę. Musi minąć go trochę, aby móc ponownie bez lęku usiąść za kierownicą po poważnym wypadku. Tak jest ze wszystkim. Ale nie można czegoś, co stało się kiedyś, roztrząsać w sobie bez przerwy.
Chyba, że robisz to na własne życzenie. Nie pierwszy raz z przykrych rzeczy czerpią ludzie przyjemność. Niektórzy wzmacniają swoje doznania, sącząc wino i słuchając smutnych piosenek.
:)
Przepraszam za tę odrobinę ironii, ale… trzeba się dużo śmiać. Dużo i z siebie. Naprawdę. Po latach fala optymizmu przychodzi sama. Zwłaszcza na wspomnienie sytuacji, z powodu których miało się kiedyś mokre oczy. Zupełnie niepotrzebnie. Zupełnie :)
