Różnie bywa w związkach. Nie zawsze jest pięknie. Są kryzysy, kłótnie, spięcia, separacje, a my jesteśmy niezdyscyplinowani, nieopanowani, sami pogarszamy sytuację i niszczymy to, co pozostało jeszcze zdrowe.
W takich momentach psycholog zwykle radzi wprowadzić tzw. ochronny tryb życia małżeńskiego (partnerskiego), który polega na tym, żeby przez określony czas nie dyskutować o przyczynach konfliktu i uczuciu, jakie nas łączy, nie dyskutować o przeszłości, a czasem nawet rozdzielić się „na chwilę” (mieszkać w osobnych pokojach albo nawet mieszkaniach). Wszystko po to, aby móc ochłonąć, przemyśleć w samotności problem bez zadawania pytań i żądania wyjaśnień.
Wrócimy, gdy skończą się wymówki, kłótnie, gdy uregulujemy i odnowimy swój stosunek uczuciowy. Dopiero wtedy omówimy wszystkie kwestie na spokojnie. Winę zaczniemy nazywać błędem, a błędy dostrzegać również w swoim postępowaniu.
Dzieje się tak u pary dojrzałej, która już sporo ze sobą przeszła i choć zaplątała się w relacji, wie, że aby się odplątać i przywrócić „stare” dobre czasy, musi złapać oddech – zrobić krok do tyłu, żeby potem wykonać dwa do przodu.
To jedyny moment, kiedy jestem w stanie zrozumieć, że rozstanie „na pewien czas” ma sens
Wszystkie inne wymówki, które padają na początku nowej relacji – dajmy sobie czas, kiedy jeszcze nie spędzili choćby kilku miesięcy; zróbmy sobie przerwę, kiedy nawet dobrze nie zaczęli – nie przekonują mnie. Tam na starcie pojawia się nadmierne myślenie, zastanawianie, niepewność i opór.
A uczucia nie znoszą ani wahania, ani kiedy każe się im czekać, ani kiedy wystawia się je na próbę
Trwała głęboka miłość w stałym związku bywa cierpliwa, ale pierwsze uczucia nie. I jest w tym jakaś racja. Bo czas na prawdziwe wahania, wypalenie i walkę o związek jeszcze przyjdzie. Czy to nie za ciężko dla obojga, aby już na starcie wtaczać ciężki głaz pod tę piękną górę?
