Jak się odkochać? Rozstanie w fazie silnego zakochania bywa bardzo niebezpieczne. To naprawdę nie najlepszy moment na podejmowanie takich kroków. Jednak nie wszystko można powstrzymać. Czasem o rozstaniu decyduje tylko jedna strona. Albo jeszcze gorzej – los.
Rozstanie w fazie zakochania wiąże się z ryzykiem, że będziemy niepotrzebnie idealizować odchodzącego partnera, a nawet cały związek. Niestety utrudnia to przejście przez bolesne doświadczenie, przedłuża trwanie cierpienia, a czasem zatrzymuje nas w martwym punkcie na lata.
Dwie najczęściej spotykane konsekwencje rozłąki osób, z których co najmniej jedna pozostaje w fazie silnego zakochania
1. Decyzja o nieangażowaniu się w żadne damsko-męskie relacje, czyli życie w pojedynkę
Jedna z moich klientek – Iwona – od wielu lat żyje sama. Jej mąż zginął w wypadku samochodowym. Została z dwoma dorosłymi dziś już synami. Z nikim się nie związała. Żyje zgodnie ze swoimi wartościami – ślubowała miłość do grobowej deski, a postanowiła być tej miłości wierna dużo dłużej.
Iwona i jej mąż byli młodym, szczęśliwym małżeństwem z dwójką małych dzieci. Kobieta wspomina chwile spędzone z ukochanym, opowiada o łączącym ich głębokim uczuciu. Mam wrażenie, że mimo upływu lat, żyje nim nadal.
Po tragicznym wypadku przecierpiała swoje, ale opieka nad synami zmusiła ją do skupienia się na teraźniejszości. W kolejny związek nigdy nie próbowała wchodzić. Nie chciała. Twierdzi, że nawet nie przyszło jej to na myśl. Żyje ze wspomnieniem swojej największej miłości. I to wspomnienie wystarcza. Najważniejsze, że jest szczęśliwa. Wierzę jej. Wierzę, że przerwany w szczęśliwym momencie związek można „zabalsamować”, utrwalić, zatrzymać w czasie. Choć przebiega już tylko w pojedynkę.
Nigdy nie wiadomo, jak potoczyłyby się losy tego małżeństwa, gdyby do wypadku nie doszło. Może dziś byliby oboje jeszcze szczęśliwsi, bogatsi o doświadczenia lat wspólnego życia we dwoje. A może po wyfrunięciu dzieci z gniazda, rozeszliby się. Może rozstaliby się nawet dużo wcześniej – w wyniku spadku wzajemnej fascynacji lub powołując się na niedopasowanie charakterów. Tego się nigdy nie dowiemy. Jedno jest pewne – Iwona kocha. Uczucia z tamtych lat są w niej ciągle żywe.
2. Wejście w związek, który nie satysfakcjonuje, ponieważ myśli krążą wokół poprzedniego
Historia Iwony jest jedną z niewielu, na podstawie których możemy uznać, że „miłość trwa” i daje siłę. Historie innych osób miewają bardziej smutny przebieg. Pomyśl, jak bardzo cierpi osoba, która kochała i została porzucona. Świadomie porzucona. Jej niezgoda na odejście partnera wydaje się być zrozumiała. Ale idealizowanie tego partnera, porównywanie z nim kolejnych, spotykanych na swojej drodze osób, już nie.
Jeśli nawet potrafimy zrozumieć mechanizm spowodowany przerwaniem związku w momencie silnego zakochania, to jednak mamy poczucie, że jest on fałszywy i nieprzystosowawczy, a osoba żyjąca w ten sposób niejako na własne życzenie samooszukuje się i blokuje. Nawet jeśli decyduje się na nową relację, to nie jest w stanie w pełni dać jej szansę. Czasem otwarcie mówi o związku formalnym czy małżeństwie z rozsądku. Oczywiście da się to opanować, można uwolnić się od wracania do przeszłości, której już nie ma, i prawdziwie zakochać się w nowo poznanej osobie, jednak trzeba podjąć świadomy ku temu wysiłek.
Przeżyć razem więcej niż zakochanie
Jedną z najgorszych rzeczy, która może przytrafić się związkowi, jest to, kiedy kończy się on w tym samym momencie, w jakim kończą się wszystkie bajki – zakochali się, pobrali, mieli żyć długo i szczęśliwie. Koniec. Kropka. Ciąg dalszy nie nastąpi.
Nie masz szansy sprawdzić, czy naprawdę taki właśnie byłby przebieg zdarzeń. Nie masz sposobności przekonać się. A w Twoim związku było za mało okazji, aby skonfrontować się z konfliktami, problemami, różnicą zdań, kłótniami albo rutyną i nudą, bo jeszcze to wszystko nie zdążyło nadejść. Najgorsze jest to, że dziś nie dajesz sobie szansy na wejście w kolejną głęboką relację, bo według Ciebie właśnie tamta była relacją z potencjałem, związkiem „idealnym”.
Jeżeli losy potoczyły się tak, że nie udało Ci się przeskoczyć do następnej fazy i nie było Ci dane przejść również przez etap spadku zauroczenia, pierwszych kryzysów, budowania się intymności i przywiązania, ale poza fazą intensywnego zakochania, to niestety możesz utknąć na długo w utopii.
Albo staniesz się osobą bezsilną względem swojego uczucia, ale w gruncie rzeczy szczęśliwą jak Iwona, albo będziesz szukać odpowiedzi na pytanie – jak się odkochać? Lepiej też powstrzymać się w tym momencie od wchodzenia w związek, z którego nie będziesz czerpać radości. Przynajmniej zanim nie wyrwiesz się z aktualnego stanu.
Nie zaprzeczysz swojemu cierpieniu, ale możesz je przerwać, opanować
Uczucia mają uwalniać, rozwijać, a nie więzić czy ograniczać. Dookoła słyszymy, aby kierować się głosem serca. Ale nawet serce powinno czasem pójść po rozum do głowy. Jeśli osoba, w której ulokowałaś/łeś swoje uczucia opuszcza Cię, wybiera inną drogę życia, najrozsądniejsze wydaje się pomóc sobie uwolnić się. Zamiast pielęgnować uczucia i podsycać swoje cierpienie, lepiej dopuścić do siebie emocje, przeżyć je, a następnie racjonalnie przepracować sytuację, odreagować i zostawić za sobą.
Przeczytaj też: Wszystkich można zastąpić. Na szczęście nie wszystkich trzeba.
Każda faza związku są dobra. Każda jest potrzebna. I zakochanie, i dalsze etapy. Choć rzeczywiście rozstanie w momencie silnej fascynacji przynosi często więcej cierpienia niż rozstanie po latach wspólnego życia. Paradoksalnie.
Przepiękny utwór.
A praca nad sobą polega na tym, aby w końcu móc zaśpiewać inaczej:
Odchodząc… zostaw mnie.
Dlatego zakochanym nastolatkom lepiej umożliwić przejście wszystkich etapów (nawet, jeśli jako rodzice czy przyjaciele widzimy, że znajomości te nie rokują dobrze), a następnie pozwolić im rozczarować się i rozstać. Choć bywa oczywiście, że nawet w tym wieku nawiązują się trwałe relacje.
A dorosłych zachęcam do przyglądania się sobie (swoim myślom, uczuciom, zachowaniom) i do podejmowania prób zrozumienia siebie. Niech to będzie oczywiste, że każda zraniona osoba ma prawo przechodzić trudny czas niezgody na to, co się stało – czas buntu, złości, a następnie smutku. Dobrze też zdawać sobie sprawę, że jeszcze długo po takim wydarzeniu może towarzyszyć nam nieracjonalne myślenie. O tym, że jest ono nieracjonalne dowiadujemy się często dopiero po latach.
Strata jednej ukochanej osoby przechodzi w stratę kilku kolejnych lat
W końcu przychodzi refleksja – po co tak długo pielęgnowałam/łem te uczucia, czy warto było roztrząsać je w sobie stale od nowa, czemu nie zabrałam/łem się za to wcześniej? Niektórzy mają wówczas poczucie już nie straty ukochanej osoby, ale utraty kilku kolejnych lat. A także poczucie straty czasu i wielu okazji, jakie niosło życie.
Słyszę wtedy: Nie dałem szansy wspaniałej kobiecie, która pojawiła się w moim życiu. Dziś żałuję, ale wtedy nie byłem na to gotowy. Nie byłem sobą. Albo: Straciłam najlepsze lata życia. Jak głupia. Zafiksowałam się na tym, że albo on, albo nikt inny. Może poznalibyśmy się z Marcinem (jej obecny mąż) dużo wcześniej. Kilka lat kompletnie zmarnowałam.
Są takie chwile, kiedy rozum musi się zająć sercem. Po latach serce będzie mu za to wdzięczne. Zapewniam
Nawet jeśli z jakiegoś powodu rozstaniesz się w momencie dużego zaangażowania, głębokiego uczucia, silnej fascynacji, ogromnych nadziei na wspólne życie, myśl rozsądnie. Wiem, że to dużo kosztuje. Wiele wtedy trzeba w sobie przełamać. Ale nie zatrzymuj się. Pozwól odejść tym, którzy odeszli. Daj szansę tym, którzy są i chcą Cię kochać.
